Een paar dagen geleden aten we hotdogs. Met van die Zwammerzwam-worstjes (nobody calls it Zwan anyway), u kent dat wel, van dat would be vlees.
Omdat wij standaard te veel eten voorzien (de generatie van WOII is er niets tegen) en omdat 'El Miaf' ons smekend aankeek met zijn 'I'm wasting away' en 'diep vanbinnen ben ik een Labrador' blik, kreeg hij ook zo'n worstje. Oh, wat was ie blij!
De volgende ochtend werden we echter gewekt door een hartstochtelijk gemiaf aan de slaapkamerdeur. Maar wij, strenge huisdieropvoedkundigenaren als we zijn (lees: lui), draaiden ons nog eens lekker om onder het motto 'Ni zeveren he' en 'He's gotta learn'. Toen we eindelijk boven water kwamen, stelden we vast dat er een kleine ontploffink had plaatsgevonden in de kattenbak. 'Oei' dachten we gniffelend, 'no more Zwam worstjes voor Hector'. En daarmee was de kous af... Dachten we...
Bleek echter dat de kattenbak na een paar dagen tengevolge van zware bombardementen meer en meer gelijkenissen met de Gazastrook begon te vertonen. Gegniffel werd vliegensvlug vervangen door een steeds groter wordend schuldgevoel. Dan toch maar richting de dierenarts.
Na grondig onderzoek, waarin ook werd vastgesteld dat Hector's manlyhoods in tegenstelling tot zijn leeftijdsgenoten nog niet veel voorstellen (meaning: onvindbaar) bepaalde knipperdeknip operatsies zijn dus nog niet direct aan de orde ('kom binnen drie maand nog maar eens terug'), trokken we terug huiswaarts. Een spuitje antibiotica, wat pilletjes, een speciaal dieet en een wijze les rijker.
't Is gelijk een Disney film, zo skoon.
Omdat wij standaard te veel eten voorzien (de generatie van WOII is er niets tegen) en omdat 'El Miaf' ons smekend aankeek met zijn 'I'm wasting away' en 'diep vanbinnen ben ik een Labrador' blik, kreeg hij ook zo'n worstje. Oh, wat was ie blij!
De volgende ochtend werden we echter gewekt door een hartstochtelijk gemiaf aan de slaapkamerdeur. Maar wij, strenge huisdieropvoedkundigenaren als we zijn (lees: lui), draaiden ons nog eens lekker om onder het motto 'Ni zeveren he' en 'He's gotta learn'. Toen we eindelijk boven water kwamen, stelden we vast dat er een kleine ontploffink had plaatsgevonden in de kattenbak. 'Oei' dachten we gniffelend, 'no more Zwam worstjes voor Hector'. En daarmee was de kous af... Dachten we...Bleek echter dat de kattenbak na een paar dagen tengevolge van zware bombardementen meer en meer gelijkenissen met de Gazastrook begon te vertonen. Gegniffel werd vliegensvlug vervangen door een steeds groter wordend schuldgevoel. Dan toch maar richting de dierenarts.
Na grondig onderzoek, waarin ook werd vastgesteld dat Hector's manlyhoods in tegenstelling tot zijn leeftijdsgenoten nog niet veel voorstellen (meaning: onvindbaar) bepaalde knipperdeknip operatsies zijn dus nog niet direct aan de orde ('kom binnen drie maand nog maar eens terug'), trokken we terug huiswaarts. Een spuitje antibiotica, wat pilletjes, een speciaal dieet en een wijze les rijker.
't Is gelijk een Disney film, zo skoon.
No comments:
Post a Comment