Gevonden, moederziel alleen op de parking na de djembe-cursus. Na enig onderzoek met behulp van een keukenweegschaal, tinternet ende een grondige knuffelronde werd geconstateerd:
*Crowd goes 'Oooohhh!*
En awoe aan overvolle supermarkten tengevolge van nationale feestdagen op zaterdag! Dat Albert maar een schone 'Waarde landgenoten' uitspreekt morgen!
Zo'n 1 tot 2 keer in de week sleur ik de Sporty Spice in mezelf naar boven en speel ik tennis op TC Kromveld. Een club (zonder website! Oh dear!) die al enkele jaren failliet zou zijn, maar die op een of andere manier toch nog in leven gehouden wordt. Zo worden de bar en de reservaties van de pleinen onder meer gerund door een wat oudere man die reeds meerdere symptonen van Alzheimer vertoont. Vaak leidend tot verhitte discussies omtrent zijn steeds veranderende prijzen die hij, afhankelijk van het decennium waarin hij zich bevindt, opnoemt. Geen spek voor de bek dus van de echte tennissnobs, die in hun allernieuwste 'ik heb hetzelfde aan als de Roger' outfits luidkeels staan te pochen over hun beleggingen terwijl ze met het pinkje in de lucht een sip nemen van hun fluoricerend en zeer giftig uitziend sportdrankje. Deze worden immers onmiddellijk buitengekeken door de trouwe leden van de club, waarvan ongeveer 80% tot de categorie gepensioneerd mag worden gerekend. Ik voel me dan ook helemaal op mijn gemak wanneer ik in mijn tennisshort (lees: tent) uit 1996 en met per ongeluk sokken van mijn broer aan (maatje 46!) mijn beste Sharapova-kreun ten berde breng, terwijl op het plein naast me een 60-plusser in Mickey Mouse t-shirt en met Bjorn Borg haarband, op zichzelf loopt te vloeken met een taalgebruik waar zelfs John 'you can not be serious' McEnroe rode kaken van zou krijgen. Of wanneer een paar 'en we gaan nog niet naar huis' tooghangers vanop het terras over alle terreinen heen lallen of de maskes geen goesting hebben in een partijtje dubbel gemengd...
