Chick flick addict

Gisterenavond voor de 237 ste keer naar Pretty Woman gekeken op de telesivie. Julia Roberts met gigantische kaplaarzen, Richard Gere met epaulettes ter grootte van die van een American football player, foute sportwagens, nog foutere limousines,... Niets van dit alles slaagt er in ook maar enige vorm van objectiviteit omtrent de kwaliteit van de film tot mij te brengen. Zolang er maar enigszins romantiek, humor, prinsen en witte paarden te bespeuren zijn, is Sealion verkocht. Valt als een baksteen van een 20 meter hoge stelling. Of beter: dwarrelt als een verliefde puber zwijmelend en met glazige ogen voor het scherm neer.

Pretty Woman, Notting Hill, Four Weddings and a Funeral, Love Actually, First Knight, Pride and Prejudice,... you name it en ik heb hem waarschijnlijk al minstens 4 keer gezien. Vooral de elastieken relaatsies (Scarlet O'Hara and Rhett Butler, Ross and Rachel, Kate and Sawyer, Baby and Johnny, Sandy and Danny...) dragen mijn voorkeur. Waarbij ik dan (meestal luidop) een 'Idioot, kus haar dan!' richting beeldbuis slinger.

Oh yes, I'm some pretty damn good material voor allerhande Wijf tv's en Vitalinea zenders. Gelukkig hebben we geen kabeltv (zelfbescherming noem ik dat :s).

In het echte leven echter ben ik helemaal niet zo romantisch aangelegd. Complimentjes en romantic gestures vanwege my fabulous boyfriend worden meestal proestend met een 'Allez jong, doedekeer gewoon!' weggewuifd. Op zo'n momenten neemt de macha within me het namelijk over van my inner Elisabeth Bennet, hevig verlangend naar een vurige kus van haar Mister Darcy. Toch hoop ik dat deze laatste ooit de overhand krijgt... Kwestie van mij ooit toch eens volledig 'swept of my feet' te voelen zonder dat het gemene Sealion-duiveltje op mijn schouder in mijn oor tiert hoe geweldig onnozel en cliche het allemaal wel niet is...

*zucht en kruipt met een doos Kleenex in de zetel*

What 'leuve' can do...

...of hoe een 13-jarig meisje reeds vroeg vicious schoonmoedercapaciteiten kan vertonen. De kleindochter van de buurvrouw is namelijk een heel klein beetje veel verliefd op my fabulous boyfriend. Maar zoals dat wel eens het geval wil zijn bij tienermeisjes in leuve, durft ze uiteraard geen woord zeggen tegen my fabulous boyfriend himself. Daarom wordt ik elke avond, wanneer ik thuiskom van het werk, getrakteerd op volgende ondervragink:

• zij: Dag.
  
• ik (met grote inwendige zucht): Hallo.
• zij: Hoewis't?
• ik (met grotere inwendige zucht): Goed.
• zij: Is uw vriend al thuis?
• ik (met immense inwendige zucht): Neen.
• zij: Wanneer komt u vriend thuis?
• ik (Waarom, ga je er iets tegen zeggen misschien?): Straks.
• zij: Gij zijt wel vroeger thuis dan uw vriend he?
• ik (Ja hallo! Ik begin ook 2 uur vroeger!): Ja.
• zij (op gebiedende toon): Dan gaat gij nu koken voor uw vriend?
• ik (Oh God, ligt die voordeur nu verder dan normaal?): Ja.
• zij: Vindt uw vriend lekker wat gij kookt?
• ik (Ze hebben die voordeur echt wel verplaatst!): Natuurlijk.
• zij: Ik kan ook goed koken.
• ik (Ah! De voordeur, eindelijk!): Allez...
• zij: Dag he.
• ik (opgelucht as hell to made it alive): Daag.
• zij: Tog morgen.
• ik (My God. My God. Why have you forsaken me?): Ja.
  
• zij: Doe de groetjes aan uw vriend.
• ik (Aaarch!): Jaja.
• zij: Niet vergeten he!
• ik (Knarsetand, knarsetand): Nee nee.
  

At first I thought it was cute. Now it's just bloody annoying!

Jesus Camp

Gisterenavond naar Docville geweest om de pretty disturbing documentaire Jesus Camp te bekijken. Een joch van 10 jaar (met een wel heel fout kapsel by the way): 'at 5 years old I got saved', een familie voor het avondmaal: 'We pledge allegiance to the Christian Flag', creationisme, 8-jarigen die in trance met de armen in de lucht al huilend en stuiptrekkend 'I love you God' tieren,... Creepy, very very creepy.