Sian Ka'an (= Where the Sky Begins), het grootste natuurreservaat van de Caraibbean en nog eentje op het lijstje van de UNESCO.
Wij gaan er zwemmen in een cenote en varen, sport addicts als we zijn, het meer op voor een heuse kayaktocht. Onze gids Jorge, aka Captain Jack Sparrow op zijn Maya's, is een stoere piraat/bioloog met (at least in onze ogen) gigantische tepelpiercings die elke zin start met een luide 'Oh ma Gaud! Look at that!'.
Alle kleuren (wit, zwart en rood) mangroves worden gezien, veel vogels worden waargenomen (waarvan ik uiteraard als notior salonbioloog weinig tot geen namen herinner) en spijtig genoeg zitten er geen krokodillen.
Right. So far so good, rustig dobberen in de zon, windje in de rug, koekje eten en een enthousiast tetterende gids. Very fijnos en ontspannendos en al. Nu nog op het gemakske terugpeddelenos...
Dit is echter buiten de wind gerekend, die het laatste uur een serieus stukstjen is aangewakkerd, waardoor we nu met de wind op kop terug moeten varen naar ons beginpunt. Het spiegelgladde oppervlak van het meer is verdwenen en vervangen door een woelige zee (ok, mayby slight exgageration here).
'Goh.' zegt My fabulous boyfriend to his ever panicking girlfriend (oe, oe, that's me!), 'Er staat gelijk een beetje water in de boot.' However, I have an image of 'Sealion the adventuresse' to live up to, dus denk ik bij mezelf: 'Puh, aansteller' en kwak lustig mijn peddel het water in.
Het wordt echter steeds moeilijker om vooruit te geraken en my fabulous boyfriend probeert inmiddels met volle overgave het decibelrecord van Maria Sharapova te breken *rolt met de ogen*.
Plotseling wordt ik opgeschrikt door de luidste 'Oh ma Gaud! Look at that!' van de dag en zie ik El Pirata met grote ogen achter me kijken. Ik waag het om een blik achterom te werpen en zie my fabulous boyfriend daar zitten met het water tot aan zijn ribbenkast, terwijl de achterkant van onze kayak reeds onzichtbaar is. Met een scheef lachje en lichtelijk in paniek probeert my fabulous boyfriend (ik moet dringend een kortere naam verzinnen) met zijn handen het water uit de boot te scheppen. Tevergeefs. 'I'm below sea level' zegt hij beteuterd.
Gelukkiglijk hebben de cocodriles er vandaag geen zin in, en zijn we bijna aan de oever. Bovendien zijn we nu weer another stoer story to tell rijker. Moeha!
Wij gaan er zwemmen in een cenote en varen, sport addicts als we zijn, het meer op voor een heuse kayaktocht. Onze gids Jorge, aka Captain Jack Sparrow op zijn Maya's, is een stoere piraat/bioloog met (at least in onze ogen) gigantische tepelpiercings die elke zin start met een luide 'Oh ma Gaud! Look at that!'.
Alle kleuren (wit, zwart en rood) mangroves worden gezien, veel vogels worden waargenomen (waarvan ik uiteraard als notior salonbioloog weinig tot geen namen herinner) en spijtig genoeg zitten er geen krokodillen.
Right. So far so good, rustig dobberen in de zon, windje in de rug, koekje eten en een enthousiast tetterende gids. Very fijnos en ontspannendos en al. Nu nog op het gemakske terugpeddelenos...
Dit is echter buiten de wind gerekend, die het laatste uur een serieus stukstjen is aangewakkerd, waardoor we nu met de wind op kop terug moeten varen naar ons beginpunt. Het spiegelgladde oppervlak van het meer is verdwenen en vervangen door een woelige zee (ok, mayby slight exgageration here).
'Goh.' zegt My fabulous boyfriend to his ever panicking girlfriend (oe, oe, that's me!), 'Er staat gelijk een beetje water in de boot.' However, I have an image of 'Sealion the adventuresse' to live up to, dus denk ik bij mezelf: 'Puh, aansteller' en kwak lustig mijn peddel het water in.
Het wordt echter steeds moeilijker om vooruit te geraken en my fabulous boyfriend probeert inmiddels met volle overgave het decibelrecord van Maria Sharapova te breken *rolt met de ogen*.
Plotseling wordt ik opgeschrikt door de luidste 'Oh ma Gaud! Look at that!' van de dag en zie ik El Pirata met grote ogen achter me kijken. Ik waag het om een blik achterom te werpen en zie my fabulous boyfriend daar zitten met het water tot aan zijn ribbenkast, terwijl de achterkant van onze kayak reeds onzichtbaar is. Met een scheef lachje en lichtelijk in paniek probeert my fabulous boyfriend (ik moet dringend een kortere naam verzinnen) met zijn handen het water uit de boot te scheppen. Tevergeefs. 'I'm below sea level' zegt hij beteuterd.
Gelukkiglijk hebben de cocodriles er vandaag geen zin in, en zijn we bijna aan de oever. Bovendien zijn we nu weer another stoer story to tell rijker. Moeha!
No comments:
Post a Comment