't Is altijd lente...

Ben na zes jaar (jaja, hamai!) nog eens naar de tandarts geraakt! Al bij al viel het nog mee, één klein minigaatje waar preventief wat vulling in gepropt werd. Nu heb ik geen probleem met tandartsen, geen paniekaanvallen, nachtmerries enzovoort... Maar nu zeggen dat ik een fan ben van achterover gekiept in een stoel liggen met een felle lamp in de ogen, een zeverstofzuigerke als een vishaak in de mond en Marlon Brando wattekes in de wangen,... Wel, dat is misschien een beetje overdreven.

Het ergste is natuurlijk de verdoving. Niets beter voor het self esteem dan jezelf met een halfverlamd gezicht frietjes zien eten in een frituur waar toevallig ook de grootste spiegel van heel Leuven hangt. Gelukkig dacht ik er net op tijd aan dat het misschien niet zo'n goed idee was een blikje cola te drinken zonder enige controle van de gelaatspieren...