Gisteren naar een trouwfeest geweest waar de bruidegom als eerste met de das rond het hoofd liep rond te hossen met de, op geen enkel trouwfeest ontbrekende, zatte tante (I shall call her 'Tante Vera'). Terwijl de bruid nood had aan gewichtjes aan haar mondhoeken om die gelukzalige smile wat te temperen.
En daar wordt een mens ook wel een klein beetje gelukkig van... Ja hoor.
En daar wordt een mens ook wel een klein beetje gelukkig van... Ja hoor.
3 comments:
jaja, volgend jaar rond deze tijd heb ik mss ook stijve mondhoekspieren :-)
Daar twijfel ik niet aan!
Een klein beetje gelukkig. Zo is dat. En op een dag zeg je plots zelf "ja".
Post a Comment