Just the two of us

Dit weekend nog eens chez les parents doorgebracht. In tegenstelling tot chez nous, is er chez les parents kabeltelevisie aanwezig. Dit betekent dat ik nog eens de kans kreeg om naar dikken truut te kijken op de telesivie. Waar ik dan ook gretig van gebruik maakte. Soms heeft ne mens eens nood aan goedkoop entertainment. Zodus, zaterdagavond op VTM: 'Just the two of us', een soortement van muziekprogramma waarin ze bekende Vlamingen die niet kunnen zingen laten zingen. Het preciese doel van dit programma ging een beetje aan mij voorbij, maar soit entertainment is entertainment blijkbaar, met of zonder doel. De presentatie lag in handen van Staf Coppens, die een hemd droeg met een cleavage waar Wendy Van Wanten jaloers op zou zijn, en Evi Hansen, die een appelblauwzeegroensomething jurk droeg waardoor ze geleek op één van de menhirs met een strikske rond die Obelix regelmatig aan zijn geliefde Walhalla geeft.

In tegenstelling tot dat ene dansprogramma vorig jaar (zelfs de houtste klaas kan men toch nog een paar pasjes aanleren), moet men het bij zingen toch iets meer hebben van talent. Elk vogeltje zingt zoals hij gebekt is enal en men kan spijtig genoeg van een kwartel geen nachtegaal maken. Dat bleek ook uit de rondjes kattengejank die de kandidaten van dit programma voortbrachten. Gelukkig kwam er na elke trommelvliesscheurende prestatie een 'amai, dat hebben ze toch weer goed gedaan' van ons aller Evi, waarna de betreffende BV zich met een bevroren tandpasta-smile naar de coulissen begaf.

Hanyways, zoals steeds in dit soort programma's is het de kijker die beslist, zodat zoals steeds was het spannend, spannend, spannend tot op het einde. Voila se, heb mijn portie dikke zever weer gehad voor dit jaar!